Prolog.

 Siedziałam na strychu w starym domu w ręce kurczowo trzymając zdjęcie małego chłopczyka, którego darzyłam wielkim uczuciem. Nie była to miłość damsko-męska, ale przyjacielska. Ci którzy nas nie znali mówili, że się kochamy, ale my wiedzieliśmy, że to jest bardzo głębokie uczucie którym darzy się najlepszego przyjaciela.

 Szliśmy trzymając się za ręce, wokół były tylko drzewa i ścieżka, którą przechodziliśmy dziesięć razy dziennie. Wtedy chłopak stanął i dalej trzymając mnie za rękę powiedział
- Jesteś najlepszą dziewczyną pod księżycem.
- A nie pod słońcem? - zdziwiłam się.
- Nie. Księżycem, bo twoje oczy są jak gwiazdy.

Jako dziecko miałam piękne życie, miałam rodziców na których mogłam liczyć i dwie najważniejsze osoby w moim życiu. Ale... No właśnie, zawsze musi być jakieś ale.

 Zza drzewa wyszła moja przyjaciółka Perrie, wzięła małego chłopca za drugą rękę i poszliśmy w nasze ulubione miejsce, gdzie czekała na nas siostra małego chłopaka.  Jak zwykle bawiliśmy się koło studni, nigdy nie zwracaliśmy na nią większej uwagi. W końcu moja przyjaciółka i siostra chłopczyka się pokłóciły. Perrie długo się nie namyślając popchnęła Doniye, siostrę chłopaka, a ta potykając się wpadła do studni. 

Jak sobie to dziś przypomnę w moich oczach zbierają się łzy. Czemu? Bo to mnie przyszło zapłacić za błąd mojej niegdyś przyjaciółki. Wszyscy myśleli, że to ja zabiłam Doniye. Jest jeszcze jeden powód. Ten mały chłopak, który dziś jest wielką gwiazdą. Wyjechał. Powiedział, że jak dorośnie to do mnie przyjedzie, ale czasem słowa nic nie znaczą. Te były puszczone na wiatr. Nie przyjechał. A czemu wyjechał? Sprawka jego rodziców. Być może gdyby nie oni, dalej byśmy byli przyjaciółmi. Na odchodne powiedzieli mi, że nie mają zamiaru mieszkać z morderczynią w jednym mieście. Oczywiście Perrie została bez winy. Zain im mówił, że to nie ja, że to Perrie, ale gdzie tam. W ich oczach moja przyjaciółka zawsze była "ta lepsza". Bo co bym nie zrobiła ona umiała lepiej. Jedynie w oczach Zain'a ja byłam tą lepszą. Ale co mogą małe dzieci? No właśnie nic. W dniu wyprowadzki Zain'a było mi przykro. Cholernie przykro.

  - Ja do ciebie przyjadę, obiecuję. - powiedział chłopak siadając obok mnie.
- Zostaw mnie w spokoju! - krzyknęłam i zaczęłam płakać. Zain wtedy przytulił mnie do siebie i 
powiedział
- Nie zostawia się w spokoju ludzi których się kocha. 

Wtedy przysięgliśmy sobie, że się spotkamy. I teraz kiedy skończyłam 17 lat mam zamiar dotrzymać obietnicy.
________________________________________________________________________________
Taki oto prolog. Nie jest jakiś specjalny, ale jest. Chciałabym tu wytłumaczyć dlaczego napisałam Zain. Pewnie większość z was wie, ale wolę to napisać, żeby było jasno.  Jak wiecie Zayn zmienił imię z Zain na Zayn , a ten prolog to tak jakby rodzaj retrospekcji przypomnienia dawnych czasów, w których bohaterowie byli małymi dziećmi.