24. " ...mała nie szlochaj, jako anioł się odrodź."

- Zrobiłaś tak jak ci kazałam?
- Tak.
- No to idealnie. - blondynka klasnęła w dłonie i podniosła kąciki ust. - Teraz wszystko będzie idealne. - zaśmiała się i usiadła na kanapie.
- Ledwo się powstrzymałam, czułam się wtedy taka upokorzona, jednak nie rozumiem jak Liam mógł woleć ją niż mnie. No powiedz mi, jak?
- Facetów nie zrozumiesz. Ja sama widzę jak Zayn patrzy się na Destiny. - przy wypowiadaniu imienia dziewczyny blondynka się skrzywiła.
- W sumie jest dość ładna. - stwierdziła Danielle. Perrie puściła to mimo uszu.
- Już niedługo nasze gołąbeczki nie będą takie wesołe.

Przerażenie, nienawiść, strach, niezrozumienie, chciwość, wyrzuty sumienia, pustka, obojętność.
Przyszło jej znowu zapłacić za błędy bliskich, ale czy to można było nazwać błędem? Raczej niefortunnym wypadkiem. Nieporozumieniem.
- Zapłacisz za to co mi zrobiłaś. - wysyczała blondynka.
- Puść mnie, nie wygłupiaj się. - w oczach Des było widać przerażenie. To było chore. Czemu tylko jej przydarzają się takie nienormalne rzeczy?
- Twój ojciec zrujnował mi dzieciństwo! Rozumiesz?! Teraz ty za to umrzesz, umrzesz jak mój tata. - przyłożyła jej nóż do gardła, tak, że nie umiała oddychać. Czuła zimno ostrza, jej serce biło tak szybko, że nie zdążyłaby naliczyć uderzeń. Nóż powoli wbijał się w jej delikatną skórę, po szyi zaczęła lecieć krew.
- Przestań. Mój ojciec nic nie zrobił. - wyszeptała.
- Nie? - w oczach dziewczyny pojawiły się łzy. - Zabił mi tatę, byłam sierotą. Wiesz jak to jest, kiedy dzieci cię wyzywają, bo nie masz rodziców? Moja matka się powiesiła, gdy dowiedziała się, że ojciec zginął na wojnie. - ostatnie zdanie wypowiedziała dławiąc się łzami.
- Mój tata chciał mu pomóc! To był jego przyjaciel!
- I dlatego go zabił. - prychnęła Blair.
- Nie!
- Niewierze ci. Kłamiesz. Zabił go, tak jak ja zabiję ciebie. Twoja rodzina zniszczyła mi dzieciństwo, wszystko co kochałam zniknęło.
- Zayn pomóż. - wyszlochała szatynka.
Bała się, cholernie się bała. Niektórzy wmuszają sobie, że wszystko się dobrze skończy, mimo przeciwnej rzeczywistości. Ona do takich osób nie należała. Wiedziała co teraz nastąpi, pomimo tego, że jeszcze niedawno była gotowa na śmierć... nie, gotowa to jednak niefortunne sformułowanie, raczej chciała śmierci. Teraz panicznie się jej bała. Chyba odzyskała chęć życia. Chyba jednak za długo zwlekała. Chyba teraz Pani Śmierć nie będzie dla niej tak łaskawa. Chyba straci go na zawsze. To wszystko były jej domysły. Nie miała już nadziei, że ktoś ją uratuje.
- Wszystkie te pogróżki nie dały ci nic do zrozumienia? - zaśmiała się gorzko blondynka.
- To byłaś ty?
- Powiedzmy.
Chciało się jej płakać, ale nie mogła. Pokazałaby jaka jest słaba, a tego nie chciała. Patrzyła na Blair nieobecnym wzrokiem. Czuła się okropnie. Nie nadążała panować nad emocjami które nią targały.

słowa - noże, noże - słowa,
od serca krzyku pulsuje głowa

krew - łzy, łzy - krew

przez martwą duszę przemawia gniew
czyny - myśli, myśli - czyny
przyjacielu mój jedyny
ratuj...

- Zostaw mnie, przecież ja nic ci nie zrobiłam. Zostaw, błagam. - wyrwała się blondynce i dobiegła do drzwi.  Targała za klamkę, niestety drzwi okazały się być zamknięte. Blair pobiegła za nią, ale Destiny uciekła do swojej sypialni i zamknęła drzwi na klucz. Bała się, że to nie pomoże, więc całymi swoimi siłami przesunęła szafę tak, żeby zabarykadować drzwi. Skuliła się w kącie.
- Odejdź, odejdź, odejdź... - powtarzała to słowo jak modlitwę. Blondynka próbowała się dostać do dziewczyny, jednak jej się to nie udało. Drzwi były za mocne. Nie pomogło walenie, targanie za klamkę, pchanie ani nawet kopanie. Blair nie wiedziała co zrobić, po chwili doszła do wniosku, że lepiej będzie jak ucieknie, jeszcze szatynka zadzwoniłaby na policję. Kiedy Destiny usłyszała tupanie na schodach, odetchnęła z ulgą.
- W co ty mnie wkopałeś tatusiu ? - zapytała. - Może wreszcie raczyłbyś mi odpowiedzieć? Wytłumaczyć, pocieszyć, powiedzieć, że kochasz. Zapomniałam, ty wolałeś odejść. Wiesz, że cię nienawidzę? - schowała głowę w kolanach i kołysała się jak mała dziewczynka.
- Tylko mnie kochaj, tylko nie odchodź, mała nie szlochaj, jako anioł się odrodź. - zanuciła piosenkę z dzieciństwa.
- Destiny! - usłyszała głos.  Cicho podeszła do szafy i odsunęła ją na bok. Bała się otworzyć drzwi, chociaż wiedziała, że za nimi stoi człowiek który nic jej nie zrobi. - Jesteś tam?
- Jestem. - bluzką otarła strużkę krwi znajdującą się na jej szyi. Niestety nie dało się jej zatamować. W dodatku całą koszulkę miała poplamioną czerwoną cieczą.  Na pewno nie umknie to uwadze Zayn'a. Po chwili przekręciła klucz i zobaczyła zmartwioną twarz swojego przyjaciela, który ją mocno przytulił. Cholernie się o nią zamartwiał.
_________________________________________________________________________

Wróciłam.  (chyba) Wiem, że się nie cieszycie, ale co tam. xDD Tak więc uroczyste przeprosiny dla Viper, która czuła się urażona tym, że nie powiedziałam jej o tym, że założyłam nowego bloga. Prawda jest taka, że prawie nikt nie wiedział, chyba, że ci którzy weszli na mój profil i z ciekawości zobaczyli co tam jest. Teraz moje usprawiedliwienie. Tak więc nie powiedziałam o nim nikomu, bo się bałam. Po prostu bałam się, że Was zawiodę tym, że on nie jest dość dobry. Z resztą kto przeczytał prolog ten wie o czym mówię. Krytyka boli, prawda? Nie wmawiajcie mi, że nie, bo wiem, że tak. I ja się jej bałam, po prostu. Bałam się, że usłyszę od Was " to jest okropne ", bo ja cholernie liczę się z Waszym zdaniem. Chciałabym pisać tak, żeby wszystkim przypadło do gustu, ale wiem, że tak się nie da. Jednym się podoba, a drugim nie i tak to już jest. Prawda jest taka, że jestem cholernie słaba. Wiem, że liczyłyście pewnie na lepszy rozdział, ale na razie nie jestem w stanie, w dodatku trochę się martwię o mojego brata i nie umiem nic dobrego napisać. No i wiem, że jest krótki, ale następny mam nadzieję, że będzie dłuższy.  Postaram się go dodać niedługo i mam nadzieję, że będzie lepszy. :) Jeżeli już prawda wyszła na jaw to dodaję tu link do drugiego bloga, ale nie wiem kiedy pojawi się na nim rozdział.
http://jestemnormalnaonedirection.blogspot.com/
                                                                                       Kocham, całuję i przepraszam. ;**