19. " Przypadki nie istnieją."

Spała przy otwartym oknie, okryta jedynie cienkim kocem. Nagle zbudziła się ze snu czując nieokreślony niepokój. Dom wypełniało światło padające z latarni na ulicy. Czuła czyjąś obecność, rozejrzała się dookoła, ale była w pokoju całkiem sama. Poczuła dreszcz przerażenia, serce zaczęło łomotać jej tak, jak gdyby chciało wyskoczyć z piersi. Siedziała na łóżku niczym sparaliżowana, gdy na parapecie okna zobaczyła siedzącego chłopaka. Krzyknęła z przerażenia, chłopak jakby wybudził się z transu, bo zeskoczył z parapetu i przybliżył się do szatynki. To był Niall.
- Zawrzyjmy układ, co? - zapytał.
- Jaki układ? Co ty tu robisz?
- Nie bój się, pójdziemy na ugodę, dobrze?
- O co ci chodzi?
- Ty oczarujesz Zayn'a tak, żeby zerwał z Perrie, a jak ci się już znudzi to go rzucisz czy co tam chcesz, byle tylko zarwał z Perrie, dobrze? - zaczął od razu, każde słowo wypowiadał powoli, jakby miał ją za jakąś nierozumną istotę.
- Niall, Zayn to mój przyjaciel, a po za tym, to co ty robisz w mojej sypialni w środku nocy? Ja wiem, że kochasz Perrie, ale żeby przychodzić do mnie o tej porze? - spojrzała na zegar, który wskazywał 4 nad ranem.
- Zrób to co każe, a nie stanie ci się krzywda. - to miała być groźba? A co jeżeli...jeżeli to on porwał Whitney'a? Co jeżeli to on jest nadawcą tych wszystkich gróźb?
- Niall, przecież jesteś moim przyjacielem. - zrobiła krok w tył, jakby bojąc się, że blondyn jej coś zrobi.
- Nie znasz mnie jeszcze do końca.
- Jeżeli ja cie nie znam, Zayn cie nie zna, to kto cie zna?
- Zrobię wszystko, żeby być z Perrie, rozumiesz?
- Nie rozumiem. Poza tym dalej mi nie odpowiedziałeś co ty tu robisz?
- Załatwiam sprawę.
- Boże Niall, wyjdź z mojego domu, ty jesteś jakiś chory psychicznie. - wyszeptała, analizując słowa które wypowiedział ten niby uroczy chłopak.
- Nie do końca.Chcę po prostu być z Perrie, a na przeszkodzie stoi Zayn, a jeżeli ty z nim będziesz to ja mogę być z Perrie, proste?
- Nie, bo Zayn to mój przyjaciel. Wyjdź z mojego domu. - zdenerwowała się.
- Dla Perrie zrobię wszystko, rozumiesz? My się kochamy. - powiedział blondyn i już go nie było. Natomiast Des stała na środku pokoju, nie wiedząc do końca czy śni, czy to się stało na prawdę. Jak on może być takim egoistycznym dupkiem i to ten kochany, miły blondynek? Już chyba nie do końca.

- Powiedziałeś jej tak jak kazałam? - spytała blondynka.
- Wszystko tak jak chciałaś. - zamruczał jej do ucha i objął w pasie.
- Już niedługo będziemy razem. - obiecała, jednak wiedziała, że nie dotrzyma tej obietnicy, w końcu w tym wszystkim chodziło tylko o to, żeby pozbyć się Destiny, wcale nie zamierzała rzucać Zayn'a dla Niall'a. No cóż blondyn będzie musiał to jakoś przeżyć. Jeżeli dobrze spełnił zadanie, Perrie pozbędzie się Des.
- Nienawidzę jej. - wycedziła przez usta. - Szczerze jej nienawidzę. - chłopak wpił się w jej usta. Miłość? Nie. Zauroczenie. Chęć posiadania osoby, żeby nikt się już z niego nie śmiał, że nie umie sobie znaleźć dziewczyny. Gdyby był z Perrie nikt nie odważyłby się mu podskoczyć, bowiem odebrał dziewczynę wielkiemu Malik'owi. A ona? Zdradzała mulata z jego najlepszym przyjacielem, nie mając żadnych wyrzutów sumienia. Żyjemy w czasach, w których ludzie nie mają sumienia, w których przyjaźń nie ma znaczenia, gdzie miłość można zmieszać z błotem i oddać się za kasę. Przykre.
- Co ona ci zrobiła?
- Chciała odebrać mi sławę.
- Myślałem, że Zayn'a.
- Też, ale to jedno i to samo. - Perrie lekko pocałowała blondyna, a potem poszła do pokoju Zayn'a.
Podła suka, pomyślał Harry. Jak ona mogła tak wykorzystywać jego przyjaciół? Jeszcze dojdzie do tego, że zespół się rozpadnie. Boże, co ja mam teraz zrobić? Jakie to wszystko popieprzone. Powiedzieć Malik'owi, czy może najpierw pójść do Liam'a? A Niall? Jak on mógł zrobić to mulatowi!? To się nazywa przyjaźń!? 
Po chwili namysłu poszedł do Liam'a.
- Liam! Perrie to dziwka. - wypalił, nawet nie patrząc czy ktoś jest w pokoju jego przyjaciela. okazało się, że był tam Lou i rozmawiał z brązowookim, żywo gestykulując rękami.
- Co? - zaciekawił się chłopak ubrany w paski.
- Bo, bo...- chłopak nie wiedział czy powinien to mówić również Louis'owi, jednak to też jego przyjaciel i przyjaciel mulata. - Perrie zdradza Zayn'a. - chłopak opowiedział wszystko swoim przyjaciołom, ale ci nie mogli uwierzyć. Z resztą loczek zawsze był skory do przesadzania, jednak to wszystko tworzyło logiczną całość.
- A Destiny? Przecież widać, że ona kocha Zayn'a. - powiedział Liam.
- Jaka Destiny? - loczek widocznie nie był w temacie.
- Przyjaciółka Zayn'a.
- Zayn ma tu przyjaciół? Nie wiedziałem, a jak wygląda i dlaczego jej nie znam?
- Mieszka zaraz za rogiem, szatynka, ciemna karnacja, piękne, niebieskie oczy.
- Zaraz, zaraz ja ją przecież widziałem. - Harry opowiedział jak chciał pomóc jakiejś dziewczynie, jednak ona uciekła. Wszystko by się zgadzało.
- To mogła być ona.
Liam postanowił, że pójdzie do Destiny, myślał, że właśnie jej Horan złożył dzisiaj wizytę. Jak zwykle się nie mylił. Poszedł tam z Lou i Harry'm. Po chwili razem z chłopcami siedział obok niej na kanapie.
- Tak, przyszedł dzisiaj do mnie, o 4 nad ranem, chciał, żebym przespała się z Zayn'em, przynajmniej ja to tak zrozumiałam.
- Zgodziłaś się? - wypalił Lou.
- Masz mnie za puszczalską?! Nigdy w życiu, Zayn to mój przyjaciel. - popatrzała na Harry'ego, siedział tu już 5 minut, a ona dopiero teraz rozpoznała, że to ten chłopak z pod domu, który chciał jej pomóc. On też na nią spojrzał. Patrzył na nią nie jak na przedmiot, nie jak na piękną kobietę, lecz w sposób nieuchwytny, jakby przenikał na wskroś jej duszę, jej strach, jej kruchość, jej niezdolność do walki ze światem, nad którym pozornie dominowała,choć tak naprawdę niczego o nim nie wiedziała. Otrząsnęła się, jakby poczuła, że przenika ją mróz, jakby ktoś wrzucił ją do lodowatej wody.
- To wszystko wymyśliła Perrie. Ona omotała Nialla.
- Perrie zawsze była zła, jednak to wybór Zayn'a, on zawsze miał za dobre serce.
- Prawda. - zgodził się Louis.
- Ale może to był przypadek? Może Harry źle zobaczył?
- Przypadki nie istnieją. Wszystkie rzeczy, które się zdarzają, zdarzają się w jakimś celu.
_______________________________________________________________________
Dobra rozdział jest bardziej informacyjny, ale kiedyś takowy musiał nastąpić, bo nie wiedzielibyście za dużo z tej mojej paplaniny o przyjaźni i aniołach i innych tego typu tępych gadaniach. To jest dopiero namiastka tego co będzie się działo w 20 rozdziale. I już od razu mówię, że nie przewiduję, żeby 20 była wesoła, bo kiedy robi się szczęśliwie jakoś nie umiem się znaleźć w tej sytuacji i ciężko mi jest to wszystko opisać. Dobraa znowu robię notkę pod rozdziałem dłuższą niż sam rozdział. xD Mam ostatnie zawiadomienie.  NA MOIM BLOGU ZNAJDUJE SIĘ ZAKŁADKA SPAM NA DOLE.  I jeżeli ktokolwiek ma mi tu kurwa mać spamować to niech nawet tu nie wchodzi. Ja rozumiem, że jest ciężko o stałych czytelników, ale żeby być takim chamem, że istnieje ta zakładka i dalej spamować pod rozdziałami. To wkurza serio -,- Jeżeli ktoś wyraża swoją opinię o rozdziale i pod spodem da link swojego bloga to spoko, rozumiem, może być. Ale żeby pisać 3 linijki o tym, że " Zapraszam na mojego bloga, mam nadzieję, że zaobserwujesz, polecisz, skomentujesz....bla bla bla.  " Po co mam to robić?  Nawet jakby to miało być najlepsze opowiadanie na świecie i tak nie wejdę, gdyby było to napisane w zakładce to spoko. Przepraszam za to, że musiałyście to czytać, ale inaczej nie dotrę do niektórych osób.