22. " To było piękne mój przyjacielu. "

- Zastanawiałaś się, jaką krzywdę zrobiłabyś ludziom, odbierając sobie życie?
- Ludziom?- udała, że nie rozumie.
- No na przykład mnie.
- Co bym ci zrobiła?
- Zabiłabyś moją przyjaciółkę, albo raczej ja bym to zrobił. To moja wina. Przepraszam za wszystko. - wyszeptał. Kolejny raz to słowo wyszło z jego ust. Głupiec, myśli, że to wszystko naprawi.
- Zayn? - zaczęła, kiedy chłopak zwrócił na nią całą swoją uwagę mówiła dalej. - Przynieś mi trochę śniegu.
- Śniegu? - upewnił się chłopak. Było to dziwne życzenie, jednak nie ociągał się, tylko spełnił jej prośbę.

- Nie da się tu przynieść śniegu, bo w szpitalu jest za ciepło. - wyciągnął w jej stronę dłoń, na której po kolei umierały białe płatki.
- Właśnie o to chodziło. Daj mi to. - to życzenie również spełnił, potem kazała mu usiąść obok siebie.
- Popatrz. Te płatki są jak czas.
- O czym ty mówisz? - zdziwił się. Jaki czas? O co jej chodzi?
- Ciągle ich ubywa, prawda? - pokiwał głową. - Tak samo jak mijają sekundy, minuty, godziny, dni, a nawet całe lata. Cały czas jest ich mniej. Ubywają z każdym przepraszam, z każdym wybacz, z każdym żałuję. Czy te parę słów coś zmieniło? Czy jak powiem do nich przepraszam, one się nie stopią?
- Nie.
- A czy jak powiesz do mnie żałuję, to zagoi moje serce?
- Nie.
- Nie rań mnie więcej Zayn. To, że powiesz mi, że przepraszasz nie uleczy rany w moim sercu, a ta z każdym dniem jest coraz większa. Popatrz na te płatki, ich już nie ma. - wytarła dłonie o swoją koszulę. - Stopiły się, została tylko marna woda. Co mi z tej wody, jak ja chcę płatków? Tak samo, co ci ze mnie, kiedy mnie nie będzie, prawda? - wtedy zrozumiał tą całą zabawę śniegiem.
- A jeżeli zamrożę wodę, która została po tym śniegu?
- A czy to wtedy będą płatki śniegu czy lód? - na to pytanie nie odpowiedział, ona w tym czasie zamknęła swoje błękitne, dziecięce oczy i oparła się o poduszkę. Była bardzo senna i zmęczona. A on? On na razie był, ale jak długo jeszcze? Kiedy mu się znudzi? Wierzyła, że któregoś dnia zniknie na dobre. Odejdzie, a ona spróbuje zapomnieć, że istniał. Tak naprawdę pozostanie jednak pyłem na powiekach i będzie odbierał sny. Stanie się na ułamek sekundy najrealniejszym z nierealnych, najlepszym z najgorszych.
- Nic nie trwa wiecznie. - powiedziała na głos.
- Co?
- Nic, nic. - otworzyła oczy, machnęła ręką i znowu je zamknęła. Zapragnęła wyjść na dwór. Ot tak. Lubiła czuć, czuć deszcz, śnieg, bliskość, ciepło, obojętnie co. Przecież uczucia są takie piękne, bez nich bylibyśmy nikim. Zawsze chciała wyjść w zimowy wieczór na spacer, patrzeć jak płatki śniegu roztapiają się pod wpływem jej ciepła, jego ciepła. Niepoprawna romantyczka, skarciła się w myślach. Aniołki na śniegu miały dla niej większe znaczenie niż tylko zabawa. Nawet kiedy była mała, jak robiła aniołka, zawsze dorysowywała im skrzydła. Kiedy inni pytali czemu, ona im odpowiadała
Przecież anioł bez skrzydeł to upadły anioł, to człowiek. 
- Co z nią? - do sali wpadł zdyszany Horan.
- Żyję. - odezwała się cicho dziewczyna.
- Czego tu szukasz Niall?
- Chciałem się dowiedzieć co z moją przyjaciółką. - wyminął mulata.
- Przyjaciółką. - prychnął Zayn.

And I told you to be patient / Mówiłam Ci, abyś był cierpliwy
And I told you to be fine / Mówiłam Ci, abyś był subtelny
And I told you to be balanced / Mówiłam Ci, abyś zachował równowagę
And I told you to be kind / Mówiłam Ci, abyś był miły

- Zostaw ją Niall, albo porozmawiamy inaczej.
- Zayn nie zachowuj się tak, przecież to twój przyjaciel. - powiedziała Des, ale chłopcy i tak jej nie słuchali.
- Ogarnij się lalusiu. - warknął blondyn.
- Nic dziwnego, że żadna dziewczyna cię nie chce. - mulat pokazał Niall'owi środkowy palec i wyszedł zapalić. Blondyn zignorował jego zachowanie i wdał się w rozmowę z Des.
- I jak, zastanowiłaś się nad moją propozycją?
- Myślałam, że już ci przeszło.
- Destiny, biedna, samotna, głupiutka Des. - zaśmiał się Horan. - Chyba nie myślałaś, że odpuszczę? A Zayn? Owszem może kiedyś był moim przyjacielem, ale wiesz, życie jest brutalne. - przybliżył się do niej i założył kosmyk jej włosów za ucho. Drgnęła, nie spodziewając się takiego gestu z jego strony.
- Co ty robisz? - zapytała tak cicho, jakby bała się, że jakiś głośniejszy dźwięk zachęci chłopaka do dalszej gry. Czy to można było tak nazwać? Tak, chyba tak. To była jakaś gra, a ona była pionkiem, on również, ale na razie nie zdawał sobie z tego sprawy. Myślał, że to on jest graczem, a zarazem wygranym.  Przejechał palcem po jej policzku  i przybliżył swoje usta do jej ucha..
- Załatwiłem, że dzisiaj cię stąd wypuszczą, także spodziewaj się mnie. - uśmiechnął się i poszedł.
- I co ja mam teraz zrobić? - mamrotała pod nosem. - Boże pomóż, przecież ja tego nie chciałam. - opuściła powieki, żeby nie wybuchnąć płaczem.  Próbowała wcisnąć łzy z powrotem do oczu.
Dzielna dziewczynka. 
Do pokoju wszedł mulat. Usiadł obok niej i wsłuchał się w jej oddech. Był równomierny, myślał, że zasnęła.
Pewnie musi być wyczerpana, zabiorę ją stąd jak się obudzi, pomyślał.
- Wiesz Des, kiedy śpisz mogę ci powiedzieć tak wiele rzeczy. - wyszeptał, poczuła jego ciepły oddech tuż przy uchu. - Mogę ci powiedzieć, że nawet nie zdajesz sobie sprawy ile razy przez ciebie płakałem. Nie, jednak nie przez ciebie, przez nas. Mogę ci obiecać, że nie dam cię już skrzywdzić. Mogę ci powiedzieć, że Niall jednak nie jest takim dobrym człowiekiem za jakiego go uważasz i nie bać się, że na mnie nakrzyczysz. Z resztą co ja mówię? Ty i krzyczeć? - zaśmiał się cicho pod nosem. - Ty jesteś usposobieniem łagodności, naprawdę jesteś jak anioł. Wybaczasz, chociaż spotkało cię tyle krzywdy, to jest niesamowite. Nie znam drugiej tak magicznej osoby jak ty i mam nadzieję, że nie poznam, bo chcę znać tylko jedną taką osobę, ciebie. - wzruszyła się. Wiedziała, że to było prosto z serca, wiedziała, że nie kłamał. Po jej policzku spływały łzy. Znowu płakała, ale tym razem było to spowodowane przez te dobre emocje.
- To było piękne mój przyjacielu. - przytuliła się do niego. Mulat był na początku zaskoczony, ponieważ myślał, że spała, ale po chwili też ją przytulił. Byli najlepszymi przyjaciółmi, a zachowywali się jakby pomiędzy nimi było coś więcej, oczywiście oni nie widzieli w tym nic złego, ale przecież Zayn miał dziewczynę. Prawdę mówiąc nie za bardzo spodobało się to Perrie co widziała, kiedy weszła do pomieszczenia w  którym znajdowała się Des razem z mulatem.
(włącz)
- Zabije cię suko. - wysyczała i rzuciła się na dziewczynę. Na szczęście Zayn zdążył odciągnąć wściekłą blondynkę .
- Koniec! - krzyknęła Destiny. - Mam dość. Weź się ode mnie odpierdol, odwal, obojętnie co. Po prostu zniknij z mojego życia, przyjaciółko. - prychnęła. - Nie chcę cię widzieć, rozumiesz? Nienawidzę cię. I wiesz co? Może nie jestem tak ładna jak ty, tak bogata jak ty, tak idealna jak ty , ale za żadne skarby nie zamieniłabym się z tobą miejscami, bo ty nie masz sumienia, jesteś chodzącą maszyną, zapatrzoną w tą twoją krzywą buźkę!  - nie wiedziała skąd nagle przybyło jej tyle odwagi, ale była szczęśliwa, że wreszcie się na to zdobyła. Powiedziała jej co o niej myśli.
Gdy Perrie krzyczała i histeryzowała w szpitalu, Liam i Alice byli na romantycznej kolacji w hotelu poza miastem. Potem przenieśli się do pokoju. Jako że blondynka nie miała głowy do alkoholu, nie zdawała sobie sprawy z tego co robi.  Zaczęło się od niewinnego pocałunku. W blasku księżyca popatrzeli na siebie, a ich usta poluzowały się czekając na muśnięcie warg. Dłonie się splotły, a ciało do siebie  przywarło.
- Li, ty masz dziewczynę, przestań. - nie chciała, żeby skończył, pragnęła, żeby dalej oprowadzał ją po tym magicznym świecie. Błądził po jej ciele jak mały chłopiec, który zgubił się w lesie. Zakochała się w jego dotyku.
- Błagam Alice, nie psuj tej chwili. - ugryzł ją lekko w ucho, potem pocałował w szyję.  Wreszcie poczuła się kochana. Zamknęła oczy rozkoszując się jego zapachem, a on mocniej przyciągnął ją do siebie. Posłała mu lekko zaniepokojone spojrzenie, kiedy rozpinał guziki jej bluzki, jednak kiedy pocałował ją w usta, cały strach przeminął i obdarzyła go szczerym uczuciem.Przyjemny dreszcz, blond włosy delikatnie opadające na nagie ramiona. Przekroczyli granicę przyjaźni.


"Nie musiała rozumieć sensu życia, wystarczyło spotkać kogoś, kto go zna. A potem zasnąć w jego ramionach jak dziecko, które wie, że ktoś silniejszy od niego chroni je przed wszelkim złem i niebezpieczeństwami."

________________________________________________________________________________
Pewnie jest masa błędów, za co przepraszam, ale to było przepisywane bardzo szybko. Wiem, wiem zawaliłam i rozdział i w ogóle, że nic nie dodawałam tak długo, ale teraz te święta, cały czas ktoś coś ode mnie chce i cierpię na brak weny ;c Chociaż wenę mają pisarze, a ja pisarką nie jestem, więc cierpię na taki amatorski brak energii i pomysłu. xD  Macie tu krótki, bo krótki wątek miłosny, ale przynajmniej jest.  Więc jeszcze raz przepraszam za wszystkie błędy i za to coś do góry nazwane przez niektórych rozdziałem.  Wesołych Świąt.   Kocham Was. ;* *