18. " Przyjaźń zawarta w dzieciństwie to jedyne, co nie umiera wcześniej niż my. "

(włącz)
- Wstawiłeś się za mną, czemu? Dobrze wiesz, że za mną nie trzeba się wstawiać, bo i tak nikogo nie obchodzę. - oczy znowu straciły blask. Nienawidzę wspomnień. Nieważne jakich i tak ich nienawidzę. 
Ludzkie oczy mówią czasem gorsze rzeczy niż usta i jest tu jakaś racja, jednak on nie chciał patrzeć w jej oczy, nie chciał wiedzieć co mówią. Nie mógł znieść tego, że jego przyjaciółka mówi takie rzeczy. Czy ona nie widzi, że jest dla niego cholernie ważna?
- Przestań tak mówić! - krzyknął i spojrzał w jej oczy. -  Co ty sobie ubzdurałaś? Przecież wiesz, że wstawiłbym się za tobą murem. Pokochałem cię od nowa. - ostatnie zdanie wyszeptał, zdał sobie sprawę, że naprawdę to zrobił, że pokochał ją, znowu, albo..nigdy nie przestał? W każdym razie kochał ją i martwił się o nią.
- Zaczęłam cierpieć na bezsenność. Nawet nie wiesz co można sobie ubzdurać przez całą noc. - odezwała się najciszej jak umiała, ciągle zaskoczona tonem, jaki wydobywał się z jego ust chwilę temu.
- Wiem. Chodź do domu. - chwycił ją za rękę i pociągnął w stronę drzwi. Usiadła na podłodze, cała mokra. Nie bardzo się tym przejmowała, może miała depresję? Wszystko było jej obojętne.
- Przebierz się, bo się przeziębisz. - powiedział mulat stanowczym tonem.
- Nie, dziękuję.
- Wraca dawna, oporna Des? - podniósł brwi do góry.
- Nie, wolę tą nową.
- Szkoda. - usiadł zrezygnowany koło niej. - Tamta była przynajmniej wesoła. Nie brakuje ci tego ?
- Czasem, ale jedynie czasem. Chciałabym krzyczeć słowami, zamiast tego zamykam się w świecie pustych oczu i martwych pragnień. Czasami myślę o chwilę za długo, w głowie chodzę zakazanymi uliczkami, w prawdziwym świecie stawiam sobie mury nie do pokonania. To ciągle ja, czy może iluzja, może jestem samotna, ale wiesz co? - popatrzała na niego, w jej oczach można było znaleźć ironię. - Jestem skazana na bycie samą, czy mi się to podoba, czy nie. Po za tym..- urwała na chwilę, a po jej policzkach poleciały łzy, jej twarz w tym momencie rozczuliłaby największego twardziela na świecie. - nawet pies mnie opuszcza.
Płakała leżąc na podłodze i nigdy przedtem ani potem nie usłyszał już takiego płaczu. Tak płakaliby chyba tylko umarli, którym przyszłoby zmartwychwstać i żyć po raz drugi.

"Każdy ma swojego anioła,
nawet tutaj na ziemi,
pozwól tylko nim być dla Ciebie!
Otrzeć Twoje gorzkie łzy,
pocieszyć w każdym smutku.
pomóc, nawet kiedy już nie wierzysz,
że ktoś do Ciebie wyciągnie rękę.
Pozwól komuś zapłakać,
kiedy, wie że może Cię stracić,
czasami tak niewiele brakuje,
by przestać wierzyć.
Ale prawdziwa przyjaźń,
nie zna granic,
nawet przez chwilę nie zapomina!"

- Znajdziemy go. - wyszeptał, wtulając twarz w jej włosy. Pachniały miętą i cynamonem. Niecodzienne połączenie, jednak bardzo kuszące, pobudzało jego zmysły.  - Uwierz mi, że gdyby niebo płakało tak pięknie jak ty, znalazłbym sposób by je jakoś pocieszyć.
Na jej twarzy pojawił się uśmiech, tym razem nie był on ledwo widoczny, kąciki jej ust podniosły się ku górze, czyżby wróciła dawna ona? Wróciła razem z nim, bo najważniejsze było to, że był. Właśnie kolejny raz udowodnił jej, że żałuje, że wspiera, że kocha... ale nie TĄ miłością, jednak kocha, na swój własny sposób. Przyjaźń zawarta w dzieciństwie to jedyne, co nie umiera wcześniej niż my.
- Cieszę się, że cie znalazłem. - przygarnął ją do siebie ręką, a ona się nie opierała tylko położyła głowę na jego ramieniu. Uwierzyła, że marzenia czasem się spełniają, tylko trzeba czekać. Ona czekała długo, ale chyba było warto, choćby dla tej chwili.

" Ludzie zapomną co mówisz, ale nigdy nie zapomną jak się przy Tobie czuli "

To jest w pewnym sensie prawda, jednak ona nie dość, że pamięta jak się przy nim czuje, to pamięta każde słowo wypowiedziane przez niego w jej stronę, pamięta każdy gest. To się chyba nazywa przyjaźń. Nie, to na pewno jest przyjaźń, takiej jakie nie widzieliście i na pewno nie zobaczycie nigdy. Wreszcie szła dobrą drogą, tą prawdziwą, tą która obdarzy ją uczuciem, tą która  będzie ją kochać. Szła białą ścieżką ze złożonymi dłońmi, niczym skrzydła motyla.
- Chyba ktoś dzwoni. - z transu rozmyśleń wyrwał ją głos Zayn'a. Poszła otworzyć, w progu stała Alice z jakimś chłopakiem.
- Cześć Des. To jest Liam. - pokazała na chłopaka. - Mój przyjaciel.
- Cześć. - odpowiedziała i wpuściła ich do środka.
- Liam?! - krzyknął mulat, kiedy zobaczył brązowookiego. - Co ty tu robisz?
- Przyszedłem z Alice.
To dlatego zawsze wychodził nikomu nic nie mówiąc, pomyślał mulat.
- A ty co tu robisz?
- Rozmawiam z przyjaciółką. - opowiedział mu wszystko od początku do końca, sprawę z psem i groźbami pominął. Ufał Liam'owi, ale nie chciał go tym wszystkim dręczyć, bo wiedział, że bardzo martwiłby się o niego.
- Historia niczym z książki. - wyrwało się Alice.
Po chwili wszyscy pogrążyli się w rozmowie, wszyscy oprócz szatynki. Zresztą jak zwykle nie miała ona nic do powiedzenia. Najwięcej mówiła, kiedy milczała, wszystko zdradzały jej oczy, jednak nie wszyscy mogli zobaczyć co w nich jest. Jedynie ci, którzy byli spostrzegawczy. Taką osobą był Liam, Destiny go oczarowała swoimi oczami. Był ktoś kogo nimi nie oczarowała? Zdaje mi się, że nie. Jednak nie tylko kolorem, lecz tym smutkiem i żalem który czaił się w źrenicach. To była zagadka i tylko wyłącznie od niego zależało to czy ją odgadnie, czy nie.
- Des. - zwróciła się do niej Alice. - A gdzie jest Whitney?
- Oddałam go. Nie umiałam się nim zająć. - musiała szybko wymyślić jakąś wymówkę na poczekaniu. Zayn widział ile ją to kosztuje, żeby się nie rozpłakać. Dzielna dziewczynka. 
Jej przyjaciele wkrótce poszli, o ile mogła ich tak nazywać, ale pewnie nie mieliby nic przeciwko temu, został tylko Zayn.
- Nie będziesz już płakać? - spytał, stojąc już w drzwiach.
- W ubiegłym roku mogłam płakać, ale tej nocy spróbuję się uśmiechać.
- Moja Des. - przytulił dziewczynę do siebie i poszedł do domu. Do Perrie.
Ona też go kochała, w końcu się przyjaźnili. Nie ma ludzi bez uczuć, są tylko tacy, których przeraża to, że je mają.
Szatynka, tak jak obiecała mulatowi, położyła się spać z uśmiechem na twarzy, jednak nie mogła obiecać czy się z nim obudzi.
______________________________________________________________________
Z góry przepraszam za błędy i literówki, oraz za to, że nic tak długo nie dodawałam, ale po pierwsze miałam 3 sprawdziany ( z których i tak dostanę 1. -,- ) i nie wiedziałam czy dodać wątek miłosny. Dużo osób chce, żeby była to miłość pomiędzy Des a Zaynem, niestety muszę Was rozczarować. Jeżeli w ogóle takowy wątek miłosny nastąpi, nie będzie on pomiędzy nimi. Przykro mi ;c Nie chcę kolejnego opowiadania o wielkiej miłości, potem trochę kłótni, a na koniec niech się hajtną. To jest nudne i banalnie proste, a ja takich rzeczy nienawidzę, bo mi chodzi o to, żeby to było oryginalne, żeby mieć własny pomysł i nie naśladować innych blogów. Rozumiem jeżeli Was rozczarowałam tą wiadomością i tym rozdziałem. ;c Ale w ostatnim rozdziale na tym blogu ( który mam już zaplanowany) być może choć trochę zrozumiecie dlaczego nie chcę tego tak rozegrać. :) Dziękuję za komentarze, które bardzo mi pomogły dojść do takiej decyzji, co prawda więcej było tych na Zayn + Destiny, ale jednak pojawiły się takie, które były przeciw. :) A i niedługo zbliżamy się do 20 rozdziału, trzeba to jakoś uczcić, bo wytrzymałam. xD Spodziewałam się, że wymięknę już po 10, ale jednak nie ma tak źle. ;P  Więc macie do wyboru :
- długi 20 rozdział ( jeżeli to wybierzecie, postaram się go napisać na tyle na ile pozwala mi szkoła ;> )
- fakty o mnie ( o matko xD )
- imagine napisany prze ze mnie ( nie wiem czy by mi to wyszło, ale spróbować można )
Więc piszcie w komentarzach co wybieracie. :)
                                                                                                   Kocham Was ;xx