11 " Czasami lepiej wyżalić się obcej osobie..."

Obudziła się i przetarła oczy. Znowu jej go brakowało, tak cholernie za nim tęskniła, ale ona też miała swoją dumę. Nie zamierzała robić pierwszego kroku, wolała się męczyć każdego ranka, każdej godziny, każdej minuty, każdej sekundy  A przecież mogła wszystko naprawić, ale ona wolała wykorzystać Horan'a, żeby zapełnić pustkę w sercu. Czemu? Bo to było łatwiejsze.

Obydwoje są niewolnikami marzeń,

gubią się w otchłani codziennych wydarzeń.

Siedzą w ciemnościach własnego umysłu,

a teraźniejszość składają z własnego domysłu.

Zagubieni we własnych marzeniach,

oczekujący realizmu w marzeniach,

nie zdający sobie sprawy z tego jak się ranią,

ale on przez swoją dumę nie pobiegnie za nią.

Nie akceptujący swoich słabości,

nie chcący zaznać swojej miłości,

zbyt bardzo dumni by wyznać co czują,

a tym przyjaźni nie odbudują. 

Każdy ma ciężko i każdy ma problemy, tylko niektórzy sobie z nimi radzą, a inni nie. Des należała do tej drugiej grupy osób. Nie radziła sobie z niczym. Może to dlatego, że nie miała nikogo bliskiego? No może oprócz Niall'a, ale on też nie był do końca zaufanym i oddanym przyjacielem. Podsumowując Niall był egoistą, a Zayn tchórzem. Czyżby role się odwróciły? Poszła coś zjeść i nakarmiła Whitney'a, potem się ubrała i wyszła z domu. Chciała kupić nową szybę, bo zbliżała się zima i było chłodno. W drzwiach sklepu wpadła na drobną blondynkę.
- Przepraszam zamyśliłam się. - wyjaśniła szybko Des.
- Nie ma sprawy. To ty jesteś dziewczyną Niall'a Horan'a? - zapytała, przyglądając się szatynce.
- Nie. Kto ci takich głupot naopowiadał? - zapytała, ale po chiwili machnęła ręką. - Zaczekasz tu chwilę? Pójdę tylko załatwić pewną sprawę i ci powiem. - blondynka pokiwała głowa i po chwili obie dziewczyny siedziały w małe restauracji popijając kawę.
- Czyli spotkałaś Niall'a jak szłaś do domu i na niego wpadłaś? - upewniła się blondynka. Miała na imię Blair.
- Tak. - odpowiedziała Des. Wcisnęła jej jakąś oklepaną historyjkę jak to wpadła na blondyna w trakcie powrotu do domu. Nie umiała sobie wyobrazić nawet, że ktoś mógłby myśleć, że ona jest jego dziewczyną.
- Ciekawe, ja to bym chciała spotkać Liam'a. - rozmarzyła się Blair. Des nie bardzo wiedziała który to, bo jak na razie znała tylko Niall'a i Zayn'a.  - Jak to jest znać wielkie gwiazdy? - ciągnęła temat.
- Normalnie. - odpowiedziała, ale na prawdę chciała jej powiedzieć, że to zadufane w sobie dupki i wcale nie tak łatwo z nimi nawet porozmawiać, oczywiście myślała tu o Zayn'ie, a nawet nie zdawała sobie sprawy z tego, co ma zamiar zrobić blondyn.
- Normalnie? W sumie to mi się podoba tylko Liam, bo ma taki śliczny głos.
- Nie wiem, nie słuchałam ich. - powiedziała obojętnie Des.
- A poznałabyś mnie z Liam'em? - zapytała z nadzieja w oczach. Destiny była osobą która nie umiała odmawiać, więc się zgodziła. Nie wiedziała jak to zrobić, może spróbuje przez Niall'a. Nagle Des zerwała się z krzesła.
- Przepraszam cię, ale zostawiłam psa w domu, a on jest duży i może mi coś rozwalić. - dziewczyna wytłumaczyła swoje zachowanie.
- A jaka rasa? Bo ja uwielbiam duże psy.
- Malamut.
- O matko! Pokażesz mi go? - poprosiła, ale zaraz po tym się opamiętała. - Znaczy się jeśli mogę.
- Jasne. - uśmiechnęła się i obydwie wyszły z restauracji i skierowały w stronę domu Des. Blair od razu zakochała się w Whitney'u. Kiedy dziewczyna się z nim bawiła Des przypomniała się Waliyha, która przyszła razem z Zayn'em.
- Chcesz herbaty? - zapytała.
- Jak to nie problem. - uśmiechnęła się blondynka i poszła razem z szatynką do kuchni. Des zaparzyła dwie herbaty i po chwili siedziały i rozmawiały jak dwie przyjaciółki.
- Opowiedz mi coś o sobie. - poprosiła szatynka.
- Nazywam się Blair Grant. Mam 19 lat i nieciekawą przeszłość. - przewróciła oczami przy tych słowach. Des poczuła podobne uczucie, kiedy była z Horan'em. Być może zyskała przyjaciółkę. Chciała wiedzieć o niej coś więcej, na szczęście nie musiała pytać, bo dziewczyna sama zaczęła opowiadać. Czasami lepiej wyżalić się obcej osobie, podobno jest wtedy lżej. Blair opowiedziała jak była zmuszana do kradzieży przez matkę, ojciec zginął na wojnie, o tym, że widziała na własne oczy swoją matkę która się puszczała, Destiny jej współczuła.
- Pewnie nie każdemu to mówisz, więc dziękuję, że mnie obdarzyłaś takim zaufaniem. -  szatynka poklepała ja po ramieniu.
- Wydajesz mi się dobrą osobą. - stwierdziła blondynka. - Ale też wydaje mi się, że nie powiedziałaś wszystkiego o sobie.
- Tak masz rację. - przyznała dziewczyna. - Ale jak to poznałaś?
- Oczy mówią więcej niż ci się może wydawać. Więc? Chyba należy mi się tez coś za szczerość. - Blair się uśmiechnęła, ale czy szczerze? Szatynka nie bardzo wierzyła w to, że Blair po prostu zobaczyła to w jej oczach. Coś było nie tak, ale opowiedziała jej o swoich rodzicach, o Zayn'ie, ale nie wszystko i o Niall'u.
- Ale z tego Zayn'a to idiota. - stwierdziła dziewczyna po wysłuchaniu historii.
- Ale kochany. - uśmiechnęła się lekko szatynka.
W tym czasie mulat postanowił coś zrobić i przeprosić Des. Stał już pod jej domem w ręku trzymając różę. Zadzwonił do drzwi, które otworzyła mu zaskoczona dziewczyna. Za nią stała blondynka która ubierała buty.
- Pa Blair, wpadnij do mnie jeszcze. -  Des pożegnała się z blondynką, ta jej pomachała i poszła do auta w którym siedziało dwóch tych samych typków którzy byli koło jej domu, kiedy pękła szyba. Zayn miał złe przeczucia co do nich, tej dziewczyny i całej tej dziwnej sprawy.
_________________________________________________________________________________
Dziękuję za komentarze. ;xx Dodałam nową postać do zakładki bohaterowie. :)