16. "...nauczyła się umierać w sobie, nauczyła się ukrywać cały strach."

(włącz)
Wreszcie nadeszła upragniona noc. Noc ukrywa łzy i smutek, jest doskonała kryjówką dla stojących na krawędzi życia i śmierci. Dla niektórych mroczniej jest za dnia, a noc jaśnieje niezwykłym światłem, tak jak dla Des. Jest jej matką przemyśleń, w jej ramionach szuka zrozumienia. Często wzmaga w niej tęsknotę, ale i tak ją zachwyca.
- Wszystko się ułoży. - cichy szept potoczył się po jej języku.
- Wszystko się ułoży. - powtórzyła pewniej, ale i tak w to nie wierzyła. To były tylko puste słowa, które zatonęły w bezdźwięcznej tafli. Lustro przed którym stała, odbijało spojrzenie wylewające smutkiem i bezradnością. Jej lazurowe oczy znów lśniły blaskiem dzieciństwa. W jej domu zrobiło się zimno, więc przy wypowiadaniu słów para osiadła na lustrze. Przejechała opuszkiem palca po fragmencie lustra, już po chwili w miejscu gdzie jej palce stykały się z parą widniało imię Zayn.
- Chciałabym żebyś mnie przytulił. - przyjrzała się swojemu odbiciu, spojrzała na swoją przygnębioną twarz i na zmierzwione włosy, które opadały na jej blade policzki. Nie mogła patrzeć do jakiego stanu się doprowadziła, więc odeszła od lustra i skierowała swoje kroki w stronę okna. Spojrzała na księżyc, uwielbiała to robić, kochała jego blask. Westchnęła cicho, pokręciła głową i podeszła do kominka. Wzięła do reki gitarę. Jej dłonie zaczęły tańczyć wzdłuż drewnianego pudła. Dawało jej to ukojenie, zawsze grała tylko dla siebie, jedynym wyjątkiem był mulat, ale to i tak nie ważne. Pozwalała popłynąć rozkosznym dźwiękom piosenki Irresistible.
- Nie wiem jak umierają dźwięki, ale ja właśnie zabijam przyjaźń. - wyszeptała, kiedy skończyła grać. Po jej bladym policzku popłynęła kryształowa łza. Nie wiedziałam czemu ludzie nazywają łzy kryształowymi, ale kiedy zobaczyłam tą łzę na jej policzku wszystko stało się jasne. Jej łza wyglądała jak mały kryształ. Można by ją pomylić z najlepszym brylantem, jednak to była dalej ta sama łza. Słyszysz? Spływa po jej twarzy, nawilża usta, by po chwili upaść bezwładnie na drewnianą podłogę. Z tej pierwszej łzy wzięły przykład kolejne, i po chwili monotonnie spływały, oszpecając jej twarz. Jej bezradność zadziwia, jest jak małe dziecko, które nie przeżyje jednego dnia bez opieki. Przynajmniej niektórym tak się wydawało, ale nie była taka. Niekiedy po prostu nie wytrzymywała presji jaka na nią spadła. No bo w końcu kto by wytrzymał? Pomyśl, jesteś pokłócona z najlepszym przyjacielem, nie masz nawet przyjaciółki, twoi rodzice zginęli, a ty nawet nie wiesz czemu, a do tego prześladują cię jacyś bandyci, chcący się zemścić. W dodatku nie wiesz czemu. Co byś zrobiła? Dalej zgrywałabyś twardą? Nie sądzę. Jednak drzemała w niej jakaś siła, ale za cholerę nie chciała się obudzić. Ona po prostu wolała uciekać od wszystkiego. Była tchórzem.

" Ucieczka od życia jest najprostszym rozwiązaniem wszystkich problemów, ale kto tak naprawdę chce umierać w prostocie? "

Nazajutrz poszła do niego, stanęła przed drzwiami i..? I stała. Bała się zadzwonić. Czego się bała? Wie tylko ona. W końcu się odważyła, lekko nacisnęła na dzwonek, a zza drzwi wyłonił się Niall. Kiedy chłopak ją zobaczył uśmiechnął się, mogłoby się wydawać, że właśnie mówi " wiedziałem, że nie wytrzymasz bez niego." Wpuścił ją bez słowa do domu i właśnie zaczął się koszmar. Okazało się, że w domu są rodzice Zayn'a. Des stanęła jak wryta, nie umiała wydusić słowa. Była pewna, że zaraz na nią nakrzyczą jak wtedy, kiedy zdarzył się ten wypadek, wiedziała, że jej tego nie wybaczyli, ale przecież to nie ona. W tej chwili poczuła się jak mała, bezbronna dziewczynka, chociaż tak na prawdę była dużą, bezbronną kobietą. W sumie na jedno wychodzi. Ojciec jej przyjaciela ją zauważył, ta skinęła tylko głową i pognała do pokoju Zayn'a, a tam kolejne rozczarowanie, mianowicie Perrie.
- Gorzej już być nie może. - pomyślała. Jednak los zadecydował, że jednak może.
- Co ty tu robisz? - krzyknęły blondynka.
- Już nic. - odezwała się cicho Destiny.
- A państwo Malik wie, że tu jesteś?
- Nie, i tak już wychodzę.
- Nie wychodzisz. - powiedział Zayn, a szatynka spojrzała na niego zaskoczona. Mulat zrozumiał, że jeśli chce odzyskać swoją przyjaciółkę nie może kolejny raz stchórzyć. W tym samym czasie Des zapragnęła wyjść z cienia, opowiedzieć wszystko Perrie, powiedzieć jej, że jej nienawidzi, że zniszczyła jej życie, jednak zabrakło jej odwagi. Ona po prostu nauczyła się umierać w sobie, nauczyła się ukrywać cały strach.
- Ona tu zostaje, ty wychodzisz Perrie, porozmawiamy kiedy indziej. - powiedział chłopak, a blondynka wyszła, jednak zanim to zrobiła obrzuciła Des morderczym spojrzeniem. Szatynka nawet się nie spodziewała, że kolejna osoba zmieni jej życie w piekło.

________________________________________________________________________________

Przepraszam, że jest strasznie krótki, ale mam masę nauki, ciągłe sprawdziany, kartkówki, pytania. Człowiek ma ochotę na to rzygać. Pewnie też występują literówki, ale przepisywałam to na szybko. Więc może przymknijcie na to oko ;P  Postaram się napisać coś sensownego jutro, bo już na przyszły tydzień mam zapowiedziane 3 sprawdziany. -,-  Strasznie dziękuję za te komentarze pod 15 rozdziałem. Naprawdę jestem wam  BARDZO wdzięczna ;xx 

                                                                                               Kocham Was. ;xx