12. " Boże, nie zabieraj mi go już nigdy. "

(włącz)
- Des ja chciałem cię przepro..- mulat nie zdążył powiedzieć, bo przed posesją dziewczyny z piskiem opon zatrzymał się samochód. Z niego wysiadła blondynka. Zayn westchnął i spuścił głowę. Teraz będzie piekło. - pomyślał i się nie mylił.

- A więc to tak? Wiedziałam, że mnie z nią zdradzasz! - krzyknęła blondynka. 

- To nie tak, chciałem ją tylko odwiedzić. - próbował się wytłumaczyć.

- Jasne, a ty co się tak gapisz? To przez ciebie! - Perrie pokazała na Des palcem. - Pojawiłaś się i znowu wszystko spieprzyłaś! Zawsze taka byłaś, nie umiałaś nic zrobić, byłaś nikim! 

Chociaż obie dziewczyny się już nie przyjaźniły się, ani nawet nie utrzymywały ze sobą kontaktu Destiny cholernie to zabolało. Zawsze miała siebie za tą gorszą, ale teraz ma się za jeszcze bardziej żałosną. 

- Nie martw się, nie chcę nic od ciebie, ani co gorsza od niego. - szatynka wskazała głową na Malik'a. - A teraz żegnam, jestem zmęczona tym wszystkim. - westchnęła i zamknęła tej dwójce drzwi przed nosem. Nie miała siły, ani kłócić się z Perri, ani rozmawiać z Zayn'em, to i tak by nic nie dało. Wzięła dwie tabletki i zasnęła. Jednak po 30 minutach coś ją obudziło. Nagle zrobiło się ciemno, kątem oka zobaczyła jakieś nisko umiejscowione światło, jakby blask zapalonej świecy. Destiny pomyślała, że to nie możliwe, ale kiedy zobaczyła, że płomień przesuwa się w kierunku drzwi strychu, poderwała się na równe nogi. Myślała, że w jej domu są ci którzy wybili jej okno, ale poza waleniem własnego serca nie słyszała żadnych kroków, ani innego hałasu. Chociaż nic nie słyszała, czuła czyjąś obecność. Dziewczyna zauważyła, że blask świecy jest zwrócony na nią, poczuła nieprzyjemny chłód, jej ciało zdrętwiało, po czole popłynęła stróżka potu. Światło przemieszczało się w jej kierunku, a ona myślała, że umrze ze strachu. Jednak z ciemności wyłoniła się twarz chłopca. Twarz Zayn'a! Automatycznie dotknęła wisiorek który od niego dostała. To był mały Zayn! To nie możliwe! To przez te leki! - myślała. Był ubrany w ten sam strój kiedy ostatni raz go widziała, kiedy był mały, mianowicie w ciemne dżinsy, adidasy i zwykłą koszulkę, a w rękach trzymał świecę. Coś do niej powiedział, ale za cicho, nie umiała usłyszeć. Powtórzył, znowu nic. Patrzała się na ruchy jego warg.

- Poszukaj mnie gdzie nic już nie ma. - powiedział i głowa wskazał na świecę. "...gdzie nic już nie ma." - zrozumiała. Te 4 słowa chodziły po jej głowie i zadawało ból, czuła się jakby ktoś walił ją młotkiem po głowie. Chłopczyk podszedł do niej i pociągnął za rękę, miał strasznie zimną dłoń. 

- Obydwoje pamiętamy o tym domku. - zanim poszedł powiedział tylko tyle i zniknął. . Rozpłynął się w powietrzu. Właśnie wtedy się obudziła. Cała roztrzęsiona  i zdenerwowana skierowała się do kuchni. Nie wiedziała co się z nią dzieje. To było takie realistyczne, myślała, że to się dzieje na prawdę. Kiedy się opanowała zaczęła myśleć nad słowami chłopca. " Obydwoje pamiętamy o tym domku." Co to miało znaczyć? Myślała, że zwariowała, że jest nienormalna, ale w tym śnie był zawarty głębszy sens. Udała się na strych, poszperała trochę w starych fotografiach i znalazła to czego szukała. W rękach trzymała fotografię starego domku, a w nim bawiące się dzieci. Rozpoznała na niej siebie, Zayn'a i Perrie. Ona z mulatem się przytulali, a Perrie już wtedy spoglądała na nich z zawiścią. I wtedy sobie przypomniała wszystko. W tym dniu kiedy Zayn wyjechał, ten domek się zapalił, nie dało się go ugasić, dopiero kiedy w zupełności się spalił strażacy mogli dogasić niedopałki. To było dziwne, nikt go nie podpalił, to tak jakby spalił się sam z siebie. Zaczynała wszystko składać w całość. I słowa chłopczyka. " Poszukaj mnie gdzie nic już nie ma." To miało sens. Tego domku już nie ma, a świeczka? Ogień, pożar. Ale to i tak nie miało sensu. - To jest tylko jakiś głupi sen. To nie jest prawda. Zaczynam świrować. - pomyślała. Dalej cała się trzęsła, czemu przyśnił jej się Zayn?
- Jestem nienormalna, jestem nienormalna. - powtarzała i chodziła w kółko, w trzęsących się rękach trzymając fotografie. Mimo wszystko i tak chciała iść w miejsce,gdzie kiedyś stał ich domek. Jakaś dziwna siła ją tam ciągnęła. To wszystko było jakieś chore. Poszła tam, mimo tego, że nie wierzyła w ten cholernie pokręcony sen. Siadła pod starym już drzewem, na którym kiedyś mieścił się domek. Zayn tam szedł, szedł w jej kierunku! Kiedy Perrie zrobiła mu awanturę przed domem Des, strasznie się zdenerwował i poszedł na spacer. Tam spotkał małą dziewczynkę, ręce miała poplamione woskiem ze świecy, najzwyczajniej w świecie podeszła do niego i chwyciła za rękę, jej uścisk był strasznie mocny jak na tak małą dziewczynkę.

- Chodź, zaprowadzę cię do przeznaczenia. - powiedziała i pociągła go w stronę właśnie tego miejsca, gdzie teraz znajdowała się Destiny. Mulatowi zdawało się to dziwne, pytał dziewczynkę, gdzie jest jej matka, a ta tylko uśmiechała się pod nosem i dalej ciągnęła go za rękę. Zrozumiał, że ona zmierza w stronę miejsca, gdzie był domek.

- Dalej trafisz sam. - powiedziała i zniknęła w mgle. Mulat nawet nie zdawał sobie sprawy, że wokół niego unosi się mgła. Oszołomiony poszedł w stronę tego drzewa. Nie wiedziało o co chodzi. Jakiego przeznaczenia? Kim była ta dziewczynka? Musiał przyznać, że była cholernie podobna do szatynki Wpajał sobie, że to tylko sen, że zaraz się obudzi w swoim pokoju i będzie tak jak wcześniej, że te dziwne zdarzenie zniknie. Poszedł niepewnym krokiem do Des.
- To jest chore. - westchnął i usiadł obok niej.
- Śniłeś mi się. Ty byłeś mały i miałeś świeczkę. - zaczęła, ale nie skończyła, bo zobaczyła, że Zayn ma poplamione ręce woskiem. Odskoczyła od niego jak poparzona.
- Co się stało? - zapytał podchodząc do niej.
- Twoje ręce, chłopczyk, świeca. - wymawiała krótkie wyrazy. Nie umiała się wysłowić. Mulat nic nie rozumiał.
- Wszystko będzie dobrze Des.- podszedł bliżej dziewczyny. - Nie martw się. - mówił spokojnym, opanowanym głosem, chociaż był zdenerwowany nie tylko tym, że ma dwa wyjścia, albo znowu coś schrzani, albo odbuduje straconą przyjaźń, denerwował się również tym incydentem z dziewczynką która zniknęła we mgle, a teraz jeszcze Destiny przestraszyła się wosku. Coś tu nie grało.
- On mi tu kazał przyjść. Rozumiesz? Tam gdzie nic nie ma. Pewnie myślisz, że oszalałam, ale to było na prawdę.
- Wierze ci.
- Właśnie, że nie! Nigdy mi nie wierzyłeś.
- Wierzę ci, nie martw się Perrie, ona już taka jest, przecież wiesz.
 - No właśnie! Zawsze to ja musiałam ustępować. Bo Perrie jest ważniejsza! - wybuchła, potok słów cisnął się jej na usta. - Nie wierzysz! Nigdy nie wierzyłeś. Tylko zawsze była Perrie, Perrie to, Perrie tamto. Nawet twoi rodzice! Nikt nie chciał mi uwierzyć, a potem tata. On wrócił z wojny, on był chory psychicznie! Na wszystkich się wyżywał. Ja widziałam,.widziałam filmik, nagrany telefonem komórkowym. Mój tata zabił bezbronnego człowieka, rozumiesz?! Kazali mu to zrobić, a on się nie sprzeciwił, nie zrobił nic. Zabił go! Wojsko odebrało mi ojca, niby przyjaciółka odebrała mi przyjaciela, a śmierć - zrobiła przerwę - śmierć odebrała mi matkę! A potem oni... oni obydwoje zginęli. Zayn, ja nie mam nikogo. - rozpłakała się. W końcu wyznała dosłownie wszystko co męczyło ją przez te długie lata. Nie ukryła przed nim niczego, a on zszokowany nie wiedział co zrobić, ale przytulił ją. Bez żadnego słowa przytulił ją do siebie.
- Boże, nie zabieraj mi go już nigdy. - wyszeptała dławiąc się łzami.
________________________________________________________________________________
Mam nadzieję, że nie zawiodłam was, ani nie rozczarowałam tym rozdziałem. Po prostu nie chciałam, żeby to było tak prosto, tak banalnie, że  przyniósł jej jakiegoś nic nie znaczącego chwasta ona wpadła mu w ramiona, koniec. W tedy brakowałoby jeszcze małego grubaska, w pieluszce i ze strzałą w kształcie serca.
Chciałam, to napisać tak jakoś specyficznie. xd Dziękuję za komentarze ;xx I Love You so much. <3