10. " W jej głowie panował chaos, w jej ciele rządził strach, a w jej sercu on. "

(włącz)
Mulat nie mógł znieść tej ciszy w domu. Zachował się jak idiota, ale mógł wszystko naprawić. Mógł do niej pójść, przeprosić, przytulić... Nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, że on nie jest jej na razie potrzebny. Jego miejsce zajął Niall i sam się o tym przekonał. Chciał przeprosić Destiny, tak wielki Zayn Malik chciał kogoś przeprosić. Cuda się zdarzają.  W czasie kiedy Zayn szedł w stronę domu Des, ona z Niall'em dalej byli pogrążeni w swoich marzeniach. Niall pragnął jej, ona mulata. Zabawne. Pocałunek tych dwoje przerwał dźwięk tłuczonego szkła. Obydwoje automatycznie upadli na podłogę. Destiny się przeraziła, a blondyn nie wiedział o co chodzi. Ona wiedziała. Oni wrócili..znowu...Tym razem nie odpuszczą tak łatwo. Kiedy wstała z podłogi ujrzała roztłuczoną szybę.
- Tylko nie oni. Błagam, tylko nie oni. - mamrotała pod nosem. Zanim się obejrzała już siedziała skulona pod ścianą i trzęsła się ze strachu. Nie umiała inaczej. W jej głowie panował chaos, w jej ciele rządził strach, a w jej sercu on. Ale teraz nie to było najważniejsze. Niall nie rozumiał niczego. Czemu ona się schowała, czemu pękła szyba? Zadawał sobie te pytania. O co tu chodzi? Nie wiedział, nic nie wiedział, a ona nie miała zamiaru mu powiedzieć, sama nie wiele rozumiała, tylko tyle, że wrócili i tak łatwo nie zrezygnują. Nie tym razem... Kiedy Zayn skręcał w ulicę, na której mieszkała Des zobaczył, że z jej podwórka wybiega dwóch dziwnych typków. Pomyślał, że pewnie uciekają przed policją i nie zwrócił na nich większej uwagi. Zadzwonił do drzwi, o dziwo otworzył mu Niall. Chłopak miał zdezorientowaną minę, ale wpuścił Zayn'a do środka. Kiedy mulat wszedł do środka zauważył pękniętą szybę i skuloną w koncie swoją przyjaciółkę, która we włosach miała kawałki szkła. Podbiegł do niej, również jak Niall nie wiedział o co chodzi.
- Destiny co się tu stało? - tylko tyle mógł wykrztusić.
- Nic, zapomnij, wyjdźcie. -  odpowiedziała stanowczym tonem. Próbowała być silna. Przecież musi ich chronić, oni nie mogą się dowiedzieć o chłopcach, ani chłopcy o nich. Narażałaby wtedy Nialla i Zayn'a na niebezpieczeństwo, a tego by nie chciała.
- Nie wyjdę dopóki mi nie powiesz co tu się stało. - oświadczył mulat.
- Wyjdź z mojego domu! - krzyknęła, ale w połowie głos się jej załamał.
- Po raz drugi ci mówię, że nie wyjdę. - wysyczał.
- Zayn zostaw ją w spokoju. - wtrącił się Niall.
- Nie wtrącaj się Horan! - mulat krzyknął na blondyna. Ten nie chciał się kłócić z Zayn'em, bo wiedział, że i tak nie wygra, a dodatkowo chłopak był bardzo nerwowy i mógłby jeszcze blondynowi zrobić jakąś krzywdę.
- Sama sobie z tym poradzę, zostawcie mnie, błagam. - Des skuliła się jeszcze bardziej, chowając twarz w kolanach, nie chciała, żeby ktoś znowu zobaczył, że jest słaba.
- Wyjdź Niall - powiedział już spokojniejszym tonem mulat, a blondyn wyszedł bez słowa. Nie chciał się narażać. Przyjdzie do niej później.
- Powiedz mi do cholery co tu się stało!
- Nie! - krzyknęła dziewczyna i pobiegł do pokoju. Zamknęła drzwi na klucz. Jak zobaczy, że nie wjedzie to pewnie sobie pójdzie. I tak było, chłopak nie widział sensu dalej tu stać i tak mu nie otworzy. Chociaż minęło tyle lat on wiedział, że ona i tak nie otworzy tych drzwi, więc wyszedł i podbiegł do Niall'a.
- Co tam się stało? - wydyszał, kiedy dogonił blondyna.
- Nie wiem, coś stłukło szybę, upadliśmy i tyle, potem wszedłeś ty. - odpowiedział.
- Nie mówisz wszystkiego. - Zayn przeszywał go wzrokiem. W końcu blondyn odpuścił i powiedział, że pocałował Des.
- Co zrobiłeś?! - mulat rzucił się na chłopaka.
- Musze przyznać, że dobrze całuje. - uśmiechnął się zadziornie i oblizał wargi. Umysłem i ciałem Zayn'a kierowała zazdrość, gniew i żal do samego siebie, że nie zrobił z tym nic od razu.
- I  wiesz co jeszcze? - blondyn popatrzał na niego z pogardą gdy ten ciągnął go za koszulkę. - Mam zamiar zrobić to jeszcze raz, i jeszcze raz, i jeszcze raz, a potem mi się odda. A ciebie nienawidzi, bo jesteś nikim. - mulat był zaskoczony, po raz pierwszy blondyn się tak zachował, on chciał ją wykorzystać i zostawić. Nie pozwoli na to.
- Spróbuj jej coś zrobić, a obiecuję ci, że nie wiele z ciebie zostanie. - wysyczał przez zęby wściekły mulat i i popchnął blondyna na ścianę po czym poszedł do domu. Zanim Zayn odszedł ten jeszcze zdążył krzyknąć.
- Nie powstrzymasz mnie, zakocha się we mnie, zobaczysz, o ile już tego nie zrobiła. - i skręcił w ulicę na której mieścił się klub. W tym czasie Des zbierała resztki szyby z podłogi. Kiedy  podnosiła ostatni odłamek szkła zobaczyła, że za fotelem leży kamień, a do niego doczepiona jest karteczka. Kiedy ją przeczytała zamarła.
" Myślałaś, że cie nie znajdziemy? Uważaj na siebie, bo w każdej chwili może ci się stać coś złego. I to w najbliższym czasie. Spisuj już lepiej testament. " 
- Nie, to nie może być prawda. Boże, w co oni mnie wplątali. To się nie dzieje naprawdę. - dziewczyna próbowała się uspokoić, ale nie umiała. Dostała drgawek, znowu to się skończyło podobnie. Wzięła leki nasenne. Więcej, o wiele więcej i położyła się spać, nie zdając sobie z prawy z tego jak jest narażona.
_________________________________________________________________________________
DZIĘKUJĘ za komentarze, ale przydałaby mi się jakaś krytyka, bo piszę coraz gorsze rozdziały. Błagam no doczepcie się do czegoś, bo mnie wena opuszcza. xd A i jeszcze jedna sprawa, nie chcę robić z tego typowego  love story, bo mi nie o to chodzi, że się odnaleźli, zakochali, pobrali, zrobili sobie gromadkę dzieci i żyli w szczęśliwym świecie pełnym jednorożców i domków z czekolady. -,- Nie o to mi chodzi, nie lubię takich typowych powtarzających się historii. Będzie tam trochę o miłości, ale nie będzie ona typowo szczęśliwa i nie chce, żeby wszystko się w niej układało idealnie, bo według mnie jest to trochę nudne. Kocham i pozdrawiam. ;xx